utworzone przez Anna Sutkowska | maj 21, 2024 | artykuły, blog
Najem prywatny od czasów tzw. polskiego ładu opodatkowany jest wyłącznie w formie ryczałtu. Podatnicy do przychodów z najmu stosują 8,5% stawkę podatku, a po przekroczeniu limitu 100 000 zł stawka ta wzrasta do 12,5%. Samo rozliczenie wydaje się więc proste. Trzeba przekazać do urzędu skarbowego określony procent tego, co wpłynęło na konto tytułem najmu.
Komplikacje podatkowych rozliczeń pojawiają natomiast, gdy najemca wypowie umowę przed czasem a w ramach rekompensaty dojdzie do wypłaty odszkodowania na rzecz wynajmującego. W takiej sytuacji pewien dylemat stanowi kwestia poprawnego opodatkowania otrzymanych pieniędzy.
Dotychczas sądy stały na stanowisku, że wypłaty z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy o charakterze rekompensacyjnym czy wypłaty w związku z pozostawieniem wynajmowanego lokalu w stanie niewyremontowanym należy uznawać za przychód związany z najmem. Świadczenia takie są bowiem powiązane z umową najmu tak samo jak czynsz.
Przykładowe wyroki:
- WSA w Warszawie z 17 sierpnia 2017 r., sygn. III SA/Wa 1849/16
- WSA w Białymstoku z 18 czerwca 2013 r. sygn. I SA/Bk 186/13
- NSA z 14 stycznia 2020 r., sygn. II FSK 674/18
Jednakże w ostatnim czasie pojawiło się orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, które jest odmienne od powyższych.
Sprawa zaczęła się od wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Pomiędzy podatnikiem (wynajmującym) a bankiem (najemcą) doszło do rozwiązania umowy najmu. Inicjatorem wcześniejszego zakończenia współpracy był najemca. Z tego tytułu wynajmujący otrzymał rekompensatę. Uważał on, iż środki otrzymane tytułem wcześniejszego rozwiązania umowy najmu należy uznać za przychód z najmu. DKIS był jednak innego zdania. Uznał, że świadczenia otrzymane od banku stanowią przychód z innych źródeł i tym samym należy opodatkować je na zasadach ogólnych PIT.
Nadzieję na pozytywne rozpatrzenie sprawy dał podatnikowi WSA w Warszawie (sygn. III SA/Wa 928/20), który uchylił interpretację organu. Uznał bowiem, że należności otrzymane na mocy porozumienia z bankiem oraz kara umowna są niewątpliwie powiązane z umową najmu tym samym powinny zostać opodatkowane jak najem; czyli odpowiednią stawką ryczałtu.
Inną opinię wyraził niestety NSA. W wyroku z 7 maja 2024 r., sygn. II FSK 947/21, sędzia sprawozdawca wyjaśnił, że zgodnie z kodeksem cywilnym, jedynym świadczeniem związanym z umową najmu jest czynsz za najem. Oznacza to, że tylko sam czynsz można opodatkować jako przychód z umowy najmu. Nie ma żadnych podstaw do tego, aby opłaty rekompensacyjne/kary umowne mogły być opodatkowane ryczałtem, gdyż są odrębnym od czynszu świadczeniem.
Powyższa klasyfikacja dokonana przez NSA to nienajlepsza wiadomość dla osiągających przychody z najmu prywatnego. Bowiem w sytuacji przedwczesnego rozwiązania umowy zastosowanie progresywnej stawki PIT będzie dużo większym obciążeniem dla podatnika niż standardowy ryczałt.
utworzone przez Anna Sutkowska | maj 14, 2024 | artykuły, blog
Wracasz z zagranicy?
Pamiętaj, że przysługuje Ci prawo do skorzystania z tzw. ulgi na powrót. Korzystna preferencja podatkowa została stworzona, aby po dłuższym okresie życia i pracy za granicą, zachęcić Polaków do reemigracji.
Podatnikom, którzy przez ostatnie trzy lata mieszkali poza granicami Polski, ulga ta pozwala uniknąć zapłaty podatku dochodowego przez cztery lata po powrocie do kraju. Zwolnienie obejmuje przychody do kwoty 85 528 zł rocznie.
Jednak, aby skorzystać z ulgi, potencjalni beneficjenci muszą spełnić warunki określone w art. 21 ust. 43 ustawy o PIT. Szczególnie ważne jest posiadanie certyfikatu rezydencji lub innego dokumentu potwierdzającego zagraniczne miejsce zamieszkania w okresie trzech lat przed powrotem.
W najnowszej interpretacji DKIS z 24 kwietnia 2024 r., sygn. 0115-KDIT2.4011.78.2024.2.ENB organ wyjaśnił istotę należytego udokumentowania statusu rezydenta podatkowego na terenie innego kraju, bowiem w innym wypadku prawo do ulgi może zostać zakwestionowane (jako brak spełnienia jednego z istotnych warunków):
„Podatnik powinien posiadać certyfikat rezydencji lub inny dowód dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do zwolnienia. Wystarczy zatem, że podatnik posiada inne dokumenty, które potwierdzą jego miejsce zamieszkania w innym państwie, niemniej muszą być to dokumenty potwierdzające miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.
(…) innymi dowodami wskazującymi na miejsce zamieszkania poza Polską mogą być m.in. umowa o pracę, historia zatrudnienia, zagraniczne zeznania podatkowe, zagraniczna umowa najmu nieruchomości, paski wynagrodzeń, wyciągi bankowe czy też zagraniczne zaświadczenie od pracodawcy. Można w tym zakresie przedstawić również inne dowody”.
Interpretacja dotyczyła kobiety, która powróciła do Polski wraz z początkiem 2023 r. W okresie 22 lutego 2018 r. – 23 lutego 2022 r. studiowała, a następnie pracowała w Korei Południowej (w tym okresie była koreańską rezydentką podatkową).
Od 24 lutego 2022 r. do 17 stycznia 2023 r., wskutek licznych podroży, nie nabyła w żadnym miejscu statusu rezydenta podatkowego. Najdłuższy okres czasu spędziła w Brazylii, jednakże na podstawie wizy turystycznej.
Po powrocie do Polski nie miała natomiast innych niż wiza i pieczątki w paszporcie dokumentów potwierdzających jej pobyt w czasie późniejszych podróży po opuszczeniu Korei.
Etap podróżniczy przesądził o fakcie, iż po powrocie do Polski DKIS zakwestionował prawo do skorzystania z ulgi na powrót. Stwierdził, że skoro kobieta w okresie od 24 lutego 2022 r. do 17 stycznia 2023 r. nie miała w żadnym z państw rezydencji podatkowej, a tym samym nie posiada wymaganych dokumentów, które potwierdzałyby miejsce zamieszkania za granicą w tamtym okresie, to nie spełnia jednego z warunków, o których mowa w art. 21 ust. 43 ustawy o PIT.
FAQ dotyczące ulgi na powrót:
Jakie są warunki kwalifikacji do ulgi na powrót?
Aby skorzystać z ulgi, podatnik musi udowodnić, że przez ostatnie trzy lata przed powrotem do Polski był rezydentem podatkowym w innym państwie.
Jak długo można korzystać z ulgi po powrocie do Polski?
Ulga na powrót obowiązuje przez cztery kolejne lata, licząc od początku roku w momencie powrotu do Polski lub od początku następnego roku.
Jaka jest maksymalna kwota zwolnionego dochodu?
Zwolnienie obejmuje przychody do kwoty 85 528 zł rocznie.
Jakie dokumenty są potrzebne do potwierdzenia prawa do ulgi?
Podatnik powinien przedłożyć dokumenty, takie jak certyfikat rezydencji lub inne dowody świadczące o zamieszkaniu za granicą przez ostatnie trzy lata przed powrotem.
Jakie warunki prawne trzeba spełnić, aby skorzystać z ulgi na powrót?
Warunki ulgi są określone w art. 21 ust. 1 pkt 152 oraz art. 21 ust. 43 ustawy o PIT.
Jaki jest cel ulgi na powrót?
Ulga została wprowadzona, aby zachęcić obywateli pracujących za granicą do powrotu do Polski i osiedlenia się na stałe, wspierając ich integrację i udział w krajowym rynku pracy.
utworzone przez Anna Sutkowska | kwi 26, 2024 | artykuły, blog
Kasowy PIT – nowe rozwiązanie Ministerstwa Finansów dla przedsiębiorców!
1 stycznia 2025 roku mają wejść w życie nowe rozwiązania w przepisach ustawy o PIT oraz ustawy o ryczałcie, wprowadzające możliwość wyboru przez przedsiębiorców kasowej metody rozliczania przychodów i kosztów uzyskania przychodu, czyli tzw. kasowego PIT.
Co oznaczają te zmiany dla przedsiębiorców?
Kasowy PIT oznacza, że przedsiębiorcy będą płacili podatek dochodowy od osób fizycznych dopiero po faktycznym otrzymaniu zapłaty od kontrahenta. Zgodnie z planowanymi zmianami, podatek będzie jednak trzeba zapłacić bez względu na fakt uregulowania należności, jeśli od dnia wystawienia faktury upłynęły 2 lata, lub w dniu likwidacji działalności gospodarczej. Jest to rozwiązanie fakultatywne, z którego podatnicy będą mogli skorzystać, składając oświadczenie naczelnikowi urzędu skarbowego.
Kto skorzysta z kasowego PIT?
Z kasowego PIT nie skorzystają wszyscy. Niniejsze rozwiązanie będą mogli wybrać jedynie przedsiębiorcy prowadzący samodzielnie jednoosobową działalność gospodarczą lub rozpoczynający tego rodzaju działalność, opłacający PIT według skali podatkowej, podatkiem liniowym, ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych lub IP BOX, którzy:
- osiągnęli w poprzednim roku przychody poniżej 250 tys. euro,
- nie prowadzą ksiąg rachunkowych,
- wystawiają faktury innym przedsiębiorcom.
Tym samym metoda kasowa będzie stosowana wyłącznie do rozliczeń z przedsiębiorcami wystawiającymi faktury. Jednocześnie z metody kasowej nie skorzystają przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą np. w formie spółki cywilnej czy spółki jawnej.
Kasowy PIT – czy warto?
Rozwiązanie proponowane przez Ministerstwo Finansów ma na celu usprawnienie płynności finansowej przedsiębiorców oraz zminimalizowanie zagrożeń wynikających z sytuacji, w której przedsiębiorca musi zapłacić podatek od dochodu, którego faktycznie nie otrzymał – tak jak ma to miejsce przy aktualnie obowiązującej metodzie memoriałowej. Proponowane rozwiązanie nakłada jednak na podatników dodatkowy obowiązek ewidencji faktur dokumentujących przychody rozliczane metodą kasową. Należy również pamiętać, że metodzie kasowej podlegać będzie nie tylko rozliczenie przychodów, ale i kosztów, co wymaga dostosowania do nowej metody systemów księgowych. Ponadto z proponowanego rozwiązania nie skorzystają wszyscy – kasowy PIT skierowany jest do małych firm, prowadzących działalność w niewielkich rozmiarach, które jako najsłabsze podmioty na rynku są szczególnie zagrożone problemem zatorów płatniczych.
utworzone przez Anna Sutkowska | kwi 18, 2024 | blog
Czy podpisanie protokołu odbioru wyznacza obowiązek rozliczenia VAT? – to z pozoru proste pytanie doprowadziło do postępowania trwającego przez kilka lat pomiędzy polską spółką Budimex S.A. a organami podatkowymi, które znalazło finał w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) z dnia 2 maja 2019 roku w sprawie C-224/18.
Batalia zaczęła się w 2014 roku, kiedy to Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej (sygn. IPPP3/443-810/14-4/ISZ) wskazał, że VAT jest wymagalny w momencie wystawienia przez spółkę faktury dokumentującej wykonanie tych prac. A w przypadku braku faktury – po upływie terminu 30 dni od daty rzeczywistego ich wykonania.
Jako rzeczywiste wykonanie prac organy podatkowe uznawały zgłoszenie tego zamawiającemu usługę. Organ interpretujący podkreślił też, że postanowienia umowne, na podstawie których zamawiający powinien zaakceptować wykonanie prac budowlanych w protokole odbioru, nie mają wpływu na datę wymagalności należnego VAT.
Oliwy do ognia dolał również Minister Finansów, który w interpretacji ogólnej z 1 kwietnia 2016 r., sygn.PT3.8101.41.2015.AEW.2016.AMT.141 podtrzymał kontrowersyjne stanowisko wyrażone w interpretacji indywidualnej wydanej dla spółki Budimex. Interpretacja ta miała już przełożenie na całą branżę, a elementem rozstrzygającym moment wykonania usługi stało się tzw. zgłoszenie gotowości do odbioru prac.
Spółka Budimex wniosła skargę na wydaną interpretację indywidualną do WSA w Warszawie, argumentując, że formalności związane z zaakceptowaniem wykonanych robót są wyraźnie przewidziane w warunkach kontraktowych określonych przez Międzynarodową Federację Inżynierów Konsultantów (FIDIC). Do warunków tych odwołują się zawierane przez spółkę umowy. Tym samym kwestie odbioru usługi stanowią integralną część każdej usługi budowlanej. Wyrokiem z 30 lipca 2015 roku skarga ta została oddalona. Spółka Budimex zaskarżyła ten wyrok do Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA), który wyjaśnił, że rozstrzygnięcie sprawy w postępowaniu głównym zależy od wykładni pojęcia „wykonanie usług” w rozumieniu art. 63 dyrektywy VAT. Zgodnie z tym przepisem, zdarzeniem powodującym powstanie obowiązku podatkowego jest dostarczenie towarów lub wykonanie usługi. To właśnie w tym momencie VAT staje się wymagalny.
W sprawie spółki Budimex przedmiotem sporu stała się kwestia, czy usługa budowlana jest uznawana za wykonaną dopiero po oficjalnym odbiorze prac przez zamawiającego (po podpisaniu protokołu odbioru prac), czy po tzw. zgłoszeniu przez wykonawcę gotowości do odbioru tych prac.
W praktyce pomiędzy tymi dwoma terminami mogą upłynąć nawet tygodnie, co może wpływać na termin wymagalności podatku VAT. NSA postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się z następującym pytaniem do TSUE:
Czy w sytuacji, w której strony transakcji uzgodniły, że dla wypłaty wynagrodzenia za roboty budowlane (…) niezbędne jest wyrażenie akceptacji ich wykonania przez zamawiającego w protokole odbioru tych robót, wykonanie usługi (…) z tytułu takiej transakcji następuje w momencie faktycznego wykonania robót budowlanych (…), czy też momencie akceptacji wykonania tych robót przez zamawiającego, wyrażonej w protokole odbioru?
TSUE orzekł, że Dyrektywa VAT nie stoi na przeszkodzie, by w razie braku faktury, lub jej opóźnionego wystawienia, formalny odbiór usługi był traktowany jako jej moment wykonania. Kluczowe jest jednak, aby formalności te były uzgodnione przez strony w umowie i definiowały zakończenie usługi, jednoznacznie określając wysokość należności.
Wyrok ten ma istotne znaczenie nie tylko dla strony postępowania, ale również stanowi ważną wytyczną dla wszystkich podmiotów gospodarczych w Unii Europejskiej, zajmujących się realizacją projektów budowlanych, umożliwiając im bardziej precyzyjne planowanie zobowiązań podatkowych. Czy to jednak oznacza kres wszelkich problemów podatkowych w tej materii? Mimo sceptycyzmu niektórych organów podatkowych co do zastosowania wyroku TSUE w sprawach firm z innych branż, sądy administracyjne podkreślają jego uniwersalny charakter, nie ograniczając jego aplikacji wyłącznie do sektora budowlanego, co sprawia, że wyrok ten znajduje zastosowanie w szerokim spektrum działalności gospodarczej, np. w branży IT (por. wyrok WSA w Warszawie z 18 kwietnia 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 2823/22).
utworzone przez Anna Sutkowska | sty 23, 2024 | artykuły, blog
Od 1 stycznia 2024 r. obowiązuje wprowadzony w ramach Polskiego Ładu minimalny podatek dochodowy od osób prawnych.
Pierwotnie regulacje dotyczące podatku minimalnego w Polsce miały obowiązywać już od 2022 roku, jednakich wejście w życie zostało odroczone do 1 stycznia 2024 roku.
Podatek minimalny stanowi nowy rodzaj zobowiązania podatkowego dla podatników podatku dochodowego od osób prawnych.
W teorii celem wprowadzenia minimalnego podatku dochodowego ma być ograniczenie sytuacji, w której duże spółki stale raportują stratę lub niski dochód nieadekwatnie do rodzaju i skali prowadzonej działalności oraz pomimo osiągania pokaźnych obrotów. Jak to wygląda w praktyce, przekonamy się dopiero za kilka lat.
Podatek od spółek stanowi równoległą formę opodatkowania obok standardowego podatku dochodowego od osób prawnych. Oznacza to, że objęcie podatkiem minimalnym nie będzie oznaczało zwolnienia z obowiązku rozliczenia standardowego podatku dochodowego od osób prawnych.
Stawka podatku wynosi 10% wartości wyliczonej według wytycznych zawartych w ustawie.
Regulacje dotyczące podatku minimalnego zostały wprowadzone do art. 24ca ustawy o CIT.
W myśl tego artykułu podatek od spółek dotyczy:
- rezydentów podatkowych, tzn. podatników, którzy mają siedzibę lub zarząd na terytorium RP, przez co podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania,
- podatkowych grup kapitałowych (PGK) oraz
- podatników prowadzących działalność poprzez położony na terytorium RP zagraniczny zakład.
Zakres opodatkowania podatkiem minimalnym dotyczy szerokiej grupy podatników podatku dochodowego od osób prawnych. Istnieje jednak lista wyjątków, do których należą między innymi: mali podatnicy, nowoutworzone spółki, spółki, których jedynym wspólnikami są osoby fizyczne (przy spełnieniu również kilku innych przesłanek), instytucje finansowe, spółki komunalne, , podatnicy świadczący usługi związane z ochroną zdrowia czy firmy w stanie upadłości, likwidacji lub restrukturyzacji.
Podatek minimalny obejmuje podatników, którzy:
- ponieśli stratę ze źródła przychodów innych niż z zysków kapitałowych albo
- osiągnęli udział dochodów ze źródła przychodów innych niż z zysków kapitałowych, w przychodach innych niż z zysków kapitałowych, w wysokości nie większej niż 2%. (podatnicy, którzy osiągnęli niską rentowność).
Kalkulacja podatku minimalnego nie jest prostym zadaniem, gdyż ustawa przewidziała wyłączenia na każdym etapie obliczeń.
Podatek minimalny wylicza się w następującej kolejności:
Krok 1 – ustalenie podstawy opodatkowania w oparciu o jedną z dwóch metod.
Metoda ogólna
Przy wyborze metody ogólnej podstawę opodatkowania ustala się jako sumę trzech pozycji:
- 1,5% wartości przychodów osiągniętych w danym roku podatkowym z głównej działalności (tj. z wyłączeniem przychodów z zysków kapitałowych),
- kosztów finansowania dłużnego poniesionych na rzecz podmiotów powiązanych
(z pewnymi wyjątkami) w części przewyższającej kwotę 30% podatkowego EBITDA,
- kosztów usług niematerialnych, kosztów należności licencyjnych oraz kosztów związanych z zabezpieczeniem spłaty pożyczek zaciągniętych do innych podmiotów niż banki czy SKOK poniesionych na rzecz podmiotów powiązanych lub mających siedzibę w rajach podatkowych, w części w jakiej kwota tych kosztów przekracza o 3 mln zł równowartość 5% podatkowego EBITDA.\
Metoda uproszczona
W uproszczonym sposobie przyjmuje się, że podstawa opodatkowania wynosi 3% wartości przychodów z głównej działalności gospodarczej (przychodów z innych źródeł niż zyski kapitałowe).
Należy jednak pamiętać, iż w momencie zastosowania tego uproszczenia podatnik musi zamieścić odpowiednią informację w zeznaniu CIT składanym po zakończeniu roku podatkowego.
Krok 2 – od skalkulowanej podstawy opodatkowania należy odjąć kwoty pomniejszeń (o ile takie występują).
Krok 3 – uzyskaną różnicę należy pomnożyć przez stawkę podatku minimalnego, czyli 10% (jest to stała stawka niezależnie od wybranej metody ustalania podstawy opodatkowania).
Pierwsze rozliczenie podatku minimalnego nastąpi w 2025 r., tzn. w rozliczeniu składanym za 2024 r.
Podatnicy są zobowiązani do zapłaty podatku minimalnego w standardowym terminie, tj. do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym. Podatek jest więc płatny wraz z rocznym zeznaniem podatkowym.
Podatnicy podatku dochodowego CIT będą mogli odliczyć wartość zapłaconego minimalnego podatku dochodowego od obliczonego i wykazanego w zeznaniu rocznym CIT. Odliczenia będą mogli dokonać w ciągu 3 kolejnych lat po roku, w którym nastąpiła wpłata podatku.
utworzone przez Kancelaria CLDP | sty 12, 2024 | blog
Nowe warunki safe harbour dla pożyczek w 2024 r.
29 grudnia 2023 r. opublikowano obwieszczenie Ministra Finansów, dotyczące warunków safe harbour dla pożyczek w 2024 r. Zmianie uległy zarówno stopy bazowe uwzględnione w obwieszczeniu, jak i wartości marży.
Czym jest safe harbour?
Safe harbour, czyli tzw. bezpieczny port podatkowy to uproszczone zasady ustalania cen transferowych w niektórych transakcjach pomiędzy podmiotami powiązanymi. Spełnienie warunków safe harbour pozwala podatnikom na zastosowanie zwolnienia z określonych obowiązków dokumentacyjnych cen transferowych.
Zwolnienia safe harbour
W myśl obecnie obowiązujących przepisów podatkowych, stosowanie mechanizmów safe harbour jest korzystne dla podatników ze względu na brak obowiązku sporządzenia analiz porównawczych dla określonych w przepisach transakcji oraz na możliwość zastosowania zwolnienia z obowiązku sporządzenia lokalnej dokumentacji cen transferowych.
Co więcej, z racji braku analizy porównawczej, raportowanie transakcji safe harbour również podlega uproszczonym zasadom, dzięki czemu w formularzu TP-R przekłada się jedynie podstawowe informacje o m.in. wartości transakcji pożyczki, kwocie kapitału, wartości zadłużenia czy odsetek. W przypadku usług o niskiej wartości dodanej, raportowana jest wartość transakcji.
Jakie warunki safe harbour trzeba spełnić przy pożyczkach?
Aby skorzystać z uproszczenia dla transakcji pożyczkowych (ale też udzielenia bądź otrzymania kredytu i emisji obligacji) muszą łącznie zostać spełnione następujące warunki:
- oprocentowanie w ujęciu rocznym na dzień zawarcia umowy jest ustalane w oparciu o rodzaj bazowej stopy procentowej i marżę, określone w obwieszczeniu ministra właściwego do spraw finansów publicznych aktualnym na dzień zawarcia tej umowy;
- nie przewidziano wypłaty innych niż odsetki opłat związanych z udzieleniem lub obsługą pożyczki, w tym prowizji lub premii;
- pożyczka została udzielona na okres nie dłuższy niż 5 lat;
- w trakcie roku podatkowego łączny poziom zobowiązań albo należności podmiotu powiązanego z tytułu kapitału pożyczek z podmiotami powiązanymi liczony odrębnie dla udzielonych oraz zaciągniętych pożyczek wynosi nie więcej niż 20 000 000 zł lub równowartość tej kwoty;
- pożyczkodawca nie jest podmiotem mającym miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową.
Nowe stopy bazowe i marże dla pożyczek
Nowe warunki safe harbour dla pożyczek (stopy bazowe i marże), opublikowane w obwieszczeniu MF z 29 grudnia 2023 r., są następujące:
Dla pożyczek:
- w złotych – stanowi WIBOR 3M albo WIRON 3M Stopa Składana,
- w dolarach amerykańskich:
– stanowi 90-day Average SOFR,
– może stanowić LIBOR USD 3M – w przypadku pożyczek udzielonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.,
- w euro – stanowi EURIBOR 3M,
- we frankach szwajcarskich – stanowi SARON 3 months Compound Rate,
- w funtach brytyjskich:
– stanowi SONIA 3M Compound Rate,
– może stanowić LIBOR GBP 3M – w przypadku pożyczek udzielonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.;
Marża:
- dla pożyczkobiorcy wynosi maksymalnie 3,1 punktu procentowego,
- dla pożyczkodawcy wynosi minimalnie 2,2 punktu procentowego,
- stanowi sumę wartości bezwzględnej bazowej stopy procentowej i wartości określonej w lit. a albo b, w przypadku gdy wartość bazowej stopy procentowej określonej w pkt 1 jest mniejsza od zera.
„Safe harbour” a MDR
Uproszczenie safe harbour dla pożyczek, kredytów i obligacji stanowi podatkowy miecz obosieczny. Z jednej strony zapewnia podatnikom istotne korzyści, z drugiej zaś stanowi schemat podatkowy w rozumieniu przepisów o MDR i podlega raportowaniu Szefowi KAS.
Jeżeli w swojej organizacji wdrażamy to rozwiązanie, wówczas spełniamy tzw. szczególną cechę rozpoznawczą. Oznacza to, że niezależnie od naszej motywacji, schemat podatkowy musimy zgłosić – oczywiście o ile spełniamy inne kryteria wskazane w ustawie.
Niestety, o ile takie zaraportowanie schematu podatkowego (MDR-1) przez podatnika jest jednorazowe (przesyłane na bieżąco), o tyle informacja o skorzystaniu z tego schematu podatkowego (MDR-3), jest już corocznym zdarzeniem cyklicznym (przesyłanym w terminie do złożenia CIT-8). Mogą pojawić się również sytuacje, w których będziemy zobligowani zgłaszać safe harbour kwartalnie na formularzu MDR-4, jednak to jest temat na oddzielny wpis.
Podsumowując powinniśmy pamiętać, że jeżeli korzystamy z safe harbour dla pożyczek, kredytów lub obligacji, możemy być zobowiązani do analizy przepisów o MDR, a w konsekwencji do zaraportowania schematu podatkowego.
Na marginesie należy wskazać, że obowiązkowi raportowania nie podlega zastosowanie safe harbour dla usług o niskiej wartości dodanej, ponieważ jest to uproszczenie wynikające bezpośrednio z Wytycznych OECD.
