utworzone przez Anna Sutkowska | maj 8, 2025 | artykuły, blog
Czy każda korekta rozliczeń podatkowych oznacza konieczność cofania się do lat ubiegłych? Interpretacja Dyrektora KIS daje podatnikom ważną wskazówkę – nie zawsze. Warto przyjrzeć się sprawie spółki z branży opakowań, która po zaleceniach NIK musiała skorygować rozliczenia z tytułu podatku od nieruchomości i zapytała, jak wpływa to na jej CIT.
W interpretacji indywidualnej 0111-KDIB2-1.4010.280.2022.2.DD z 27 lipca 2022 r. Dyrektor KIS potwierdził korzystne dla podatników stanowisko dotyczące momentu ujęcia korekty podatku od nieruchomości w rozliczeniach CIT. Sprawa dotyczyła spółki z branży opakowań, która w ramach regionalnej pomocy inwestycyjnej skorzystała ze zwolnienia z podatku od nieruchomości, a następnie w wyniku zaleceń pokontrolnych Najwyższej Izby Kontroli została zobowiązana do weryfikacji wcześniejszych rozliczeń.
W wyniku kontroli organ podatkowy zakwestionował zakres zastosowanej ulgi i wskazał konieczność korekty deklaracji na podatek od nieruchomości za lata 2016–2021. Korekta skutkowała powstaniem nadpłaty za wcześniejsze lata i dopłatą podatku za lata późniejsze. Spółka zapytała, czy skutki tej korekty tj. zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów należy ująć w rozliczeniach CIT „wstecznie”, czy na bieżąco, w roku otrzymania dokumentów potwierdzających przyczynę korekty.
Dyrektor KIS potwierdził, że skoro korekta nie wynikała z błędu rachunkowego ani oczywistej omyłki po stronie podatnika, lecz była efektem zmiany podejścia organu oraz działań instytucji zewnętrznych (NIK), skutki powinny zostać ujęte w bieżącym roku podatkowym, tj. w 2021 r.
Wnioski:
- Jeżeli korekta zobowiązań podatkowych wynika ze zmiany stanowiska organów lub działań kontrolnych niezależnych od podatnika, nie ma obowiązku korygowania wcześniejszych rozliczeń CIT.
- Koszty (lub przychody) należy rozpoznać w okresie, w którym podatnik otrzymał dokument potwierdzający przyczynę korekty np. zalecenia pokontrolne.
- Potwierdza to przyjętą linię interpretacyjną, zgodnie z którą korekty niezwiązane z błędami rachunkowymi rozliczane są na bieżąco, zgodnie z art. 15 ust. 4i ustawy o CIT.
Interpretacja ta może być szczególnie ważna dla firm korzystających z lokalnych ulg, inwestujących w ramach SSE lub PSI, oraz tych, które podlegają rewizjom wcześniejszych zwolnień przez organy samorządowe.
utworzone przez Anna Sutkowska | kwi 30, 2025 | artykuły, blog
Wielu przedsiębiorców, szczególnie działających w sektorze produkcyjnym, decyduje się na pozyskanie inwestora strategicznego lub finansowego jako sposób na rozwój firmy. Często wiąże się to z koniecznością skorzystania z profesjonalnych usług doradczych – biznesowych, operacyjnych, prawnych czy finansowych. Pojawia się wówczas pytanie: czy wydatki na takie usługi dają prawo do odliczenia podatku VAT?
Odliczenie VAT – ogólne zasady
Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego, jeśli nabywane towary lub usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Kluczowe znaczenie ma zatem związek danego wydatku z działalnością opodatkowaną – może on mieć zarówno charakter bezpośredni, jak i pośredni.
- Bezpośredni związek występuje, gdy zakup towaru lub usługi przekłada się wprost na sprzedaż opodatkowaną – np. zakup surowców do produkcji.
- Pośredni związek dotyczy wydatków, które wpływają na funkcjonowanie firmy jako całości i przyczyniają się do zwiększenia obrotu – jak koszty ogólne, administracyjne, czy właśnie usługi doradcze związane z pozyskaniem inwestora.
Usługi doradcze a prawo do odliczenia VAT
W przypadku usług doradczych związanych z procesem inwestycyjnym, takich jak:
- Przygotowanie strategii transakcyjnej,
- Poszukiwanie inwestora i kontakt z potencjalnymi nabywcami udziałów,
- Przeprowadzenie analizy due diligence,
- Doradztwo w zakresie struktury transakcji,
możliwość odliczenia VAT uzależniona jest od wykazania, że działania te mają na celu rozwój firmy i przyczyniają się do zwiększenia obrotu z działalności opodatkowanej. W praktyce, jeśli pozyskanie inwestora prowadzi np. do ekspansji na nowe rynki, rozszerzenia oferty produktowej czy zwiększenia mocy produkcyjnych, to istnieje realna podstawa do uznania związku z czynnościami opodatkowanymi.
Stanowisko organów podatkowych
W interpretacji indywidualnej z 30 grudnia 2024 r., sygn. 0111-KDIB3-2.4012.548.2024.2.DK, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że producent opakowań z tworzyw sztucznych ma prawo do odliczenia VAT naliczonego od usług doradczych związanych z pozyskaniem inwestora. Organ wskazał, że takie usługi – choć nie są bezpośrednio związane z produkcją czy sprzedażą towarów – służą rozwojowi spółki i mają pośredni związek z działalnością opodatkowaną. Kluczowe było wykazanie, że celem transakcji jest zwiększenie możliwości sprzedaży, dostęp do nowych rynków i poprawa efektywności operacyjnej, co w konsekwencji wpływa na wysokość obrotu opodatkowanego VAT.
Co należy wziąć pod uwagę?
Aby zabezpieczyć prawo do odliczenia VAT, w takich sytuacjach przedsiębiorca powinien:
- Udokumentować związek usług z działalnością opodatkowaną – np. w umowach, wewnętrznych analizach lub planach rozwoju.
- Zachować faktury wystawione na właściwy podmiot – nabywcą musi być firma prowadząca działalność opodatkowaną.
- Unikać powiązań osobowych i kapitałowych z doradcą, które mogłyby podważyć rynkowy charakter transakcji.
Wnioski
Wydatki na usługi doradcze związane z pozyskaniem inwestora mogą stanowić koszt dający prawo do odliczenia VAT, o ile są związane z działalnością opodatkowaną – nawet pośrednio. Dla spółek produkcyjnych planujących ekspansję, zmiany właścicielskie lub restrukturyzację, jest to istotny aspekt, który może poprawić efektywność podatkową całego procesu. Warto jednak zadbać o odpowiednie przygotowanie i dokumentację, najlepiej z pomocą doradcy podatkowego.
utworzone przez Anna Sutkowska | kwi 16, 2025 | artykuły, blog
Ministerstwo Finansów, 11 kwietnia 2025 r. udostępniło nową wersję projektu nowelizacji ustawy o VAT, wprowadzającego obowiązkowy KSeF. Nie zmieniono założenia, zgodnie z którym najwięksi polscy przedsiębiorcy będą zobowiązani do wystawiania e-faktury w systemie KSeF od 1 lutego 2026 r., a pozostali od kwietnia 2026 r.
Obowiązkowy KSeF od 1 lutego 2026 r. będzie dotyczył podatników, których sprzedaż brutto w 2024 r. przekroczy 200 mln zł. Zmieniono przy tym podstawę kwalifikacji – limit sprzedaży będzie analizowany za rok 2024, a nie 2025. Dzięki temu przedsiębiorcy znacznie wcześniej będą mogli określić, kiedy obowiązek ich obejmie. Nowelizacja ustawy o VAT, w tym także wprowadzenie obowiązkowego systemu e-faktur (KSeF), wiąże się z istotnymi modyfikacjami, które będą miały wpływ na przedsiębiorców i sposób prowadzenia działalności gospodarczej. Poniżej przedstawiamy kluczowe zmiany:
Wprowadzenie obowiązkowego systemu e-faktur (KSeF)
Obowiązek wystawiania e-faktur:
Od 1 lutego 2026 r. obowiązek wystawiania e-faktur dotyczyć będzie dużych podatników, tj. firm, których wartość sprzedaży w 2024 roku przekroczy 200 mln zł.
Od 1 kwietnia 2026 r. system wejdzie w życie dla pozostałych przedsiębiorców, z wyjątkiem najmniejszych podatników (tj. osób, których transakcje obejmują niewielkie kwoty – do 450 zł za pojedynczą fakturę i do 10 tys. zł miesięcznie) – którzy będą objęci obowiązkowym KSeF od 1 stycznia 2027 r.
Dodatkowo Ministerstwo proponuje przedłużenie do końca 2026 roku możliwości wystawiania faktur za pomocą kas rejestrujących i odroczenie do końca 2026 roku obowiązku podawania numeru KSeF przy płatnościach za e-faktury, w tym tych realizowanych w ramach mechanizmu podzielonej płatności (MPP).
Nowe zasady dotyczące e-faktur w trybie offline
Wprowadzono stałą możliwość wystawienia faktury elektronicznej poza systemem KSeF w tzw. trybie offline24. Faktura taka będzie musiała zostać przesłana do KSeF najpóźniej następnego dnia roboczego. w przypadku braku dostępu do KSeF datą wystawienia widoczną w systemie będzie zawsze data wystawienia faktury, a nie wprowadzenia do KSeF).
Tryb offline będzie stosowany w przypadku:
- awarii systemów po stronie podatnika,
- braku dostępu do Internetu,
- sprzedaży dla konsumentów i odbiorców zagranicznych,
- wystawiania faktur w warunkach operacyjnych utrudniających natychmiastową komunikację z KSeF.
Należy jednak pamiętać, że korzystanie z trybu offline będzie wymagało nowego certyfikatu wystawcy faktury. Podatnicy będą mieć możliwość wcześniejszego pobrania certyfikatu wystawcy faktury jeszcze przez datą wejścia w życie obowiązku KSeF, tj. od 1 listopada 2025 r. Certyfikat ten będzie potrzebny do wytworzenia kodu QR zapewniającego autentyczność pochodzenia i integralność treści faktury.
Faktury papierowe do końca 2026 r.
Od 1 kwietnia do 31 grudnia 2026 roku dla mikroprzedsiębiorców zostanie wprowadzony tzw. okres przejściowy, dzięki którym będą mogli wystawiać faktury w formie papierowej lub elektronicznej, pod warunkiem, że faktura dotyczy transakcji, której łączna wartość należności nie przekracza 450 zł, a miesięczna wartość sprzedaży, która wymaga udokumentowania takimi fakturami, nie przekroczy 10 tys. zł.
Załącznik do faktury
Przedsiębiorcy będą mogli przesyłać faktury z załącznikami po złożeniu odpowiedniego zgłoszenia w usłudze e-Urząd Skarbowy. Zgłoszenia te będzie można składać już od 1 stycznia 2026 r.
W opublikowanym projekcie możemy dostrzec zmianę dotyczącą możliwości przesyłania do KSeF faktury z załącznikiem. Ministerstwo w uzasadnieniu projektu zaznacza, iż: „Przesyłanie faktury z załącznikiem do KSeF nie będzie obowiązkowe. Zakres podmiotów mogących przesyłać e-fakturę z załącznikiem nie zostanie ograniczony do konkretnych branż, jednakże rozwiązanie to zostało zaprojektowane z myślą o przedsiębiorcach, którzy w załączniku do faktury zamieszczają rozbudowane dane w zakresie jednostki miary, ilości i ceny towaru lub usługi.”
Projektodawca zaznacza, że dodanie tzw. załącznika do wzoru e-faktury może skutkować umieszczeniem w nim obowiązkowych elementów faktury, określonych w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, lub danych bezpośrednio związanych z tymi obowiązkowymi elementami.
W załącznikach tych będzie można zamieścić tylko określone dane, zgodne ze schemą, co do zasady dotyczące elementów obowiązkowych faktury, nie może to być dowolny zakres danych. Załącznik nie będzie mógł zawierać np. zakresu i specyfikacji czasu wykonanych prac, czy protokołu odbioru. Te dokumenty będą wysyłane poza systemem KSeF.
Inne zmiany
- Podniesienie limitu zwolnienia podmiotowego w VAT do kwoty 240 000 zł. Każdy, kto przekroczy ustalony limit, zobowiązany jest do rejestracji jako podatnik VAT i rozliczania podatku VAT,
- Prowadzenie wymogu podania na fakturze NIP jednostki podległej JST,
- Możliwość dobrowolnego wystawiania e-faktur dla konsumentów,
- Faktury dokumentujące nabycie produktów rolnych od rolników ryczałtowych nie będą objęte obowiązkiem wystawiania e-faktur w systemie KSeF. Możliwość ich wystawiania w systemie KSeF planowana jest od 1 kwietnia 2026 r.
Udostępnienie funkcjonalności obligatoryjnego KSeF na środowisku testowym planowane jest od 1 listopada 2025 r., co umożliwi podatnikom przeprowadzenie testów przed pełnym wdrożeniem systemu. Przedsiębiorcy mają przed sobą kluczowy okres adaptacyjny w związku z nadchodzącymi zmianami w systemie KSeF. Choć zmiany te są krokiem w stronę uproszczenia i cyfryzacji, to ich wdrożenie wymaga odpowiedniego przygotowania, szczególnie w zakresie korzystania z e-faktur i systemu KSeF. Zmiany te, mimo że pozytywne, oznaczają dla firm obowiązek adaptacji do nowego systemu w krótkim czasie. Z tego względu zalecamy niezwłoczne zapoznanie się z planowanymi zmianami i rozpoczęcie działań przygotowawczych.
utworzone przez Anna Sutkowska | lut 26, 2025 | artykuły, blog
Obowiązujące przepisy prawa podatkowego nie odnoszą się wprost do zasad opodatkowania transformatorów oraz sposobu wykazania w deklaracji na podatek od nieruchomości. Jednak możliwe, że spotkali się Państwo z licznymi komentarzami medialnymi, nadal dostępnymi w przestrzeni publicznej oraz błędnie powielanymi, które odnosiły się do koncepcji „całości użytkowo-technicznej”. Źródłem tych komentarzy jest pierwotna wersja projektu nowelizacji ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wraz z uzasadnieniem, w której bezpośrednio odwoływano się do transformatorów i wskazywano na konieczność ich opodatkowania od całej wartości.
Warto jednak podkreślić, że ostateczna wersja zmian w zakresie podatku od nieruchomości oraz uzasadnienie do nowelizacji nie regulują jednoznacznie tej kwestii, pozostawiając szerokie pole do interpretacji.
Z uwagi na nowowprowadzone zmiany w zakresie podatku od nieruchomości brak jest aktualnego orzecznictwa. Niemniej jednak, w uzasadnieniu do projektu nowelizacji ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wskazano, że w przypadku wątpliwości dotyczących kwalifikacji obiektu jako budowli można posiłkować się dorobkiem orzeczniczym powstałym na gruncie wcześniejszych regulacji, w których definicja „budowli” odwoływała się do obecnie nieobowiązujących już przepisów.
Tak więc, na podstawie przeprowadzonej analizy zidentyfikowaliśmy trzy różne podejścia, które sądy administracyjne stosowały w kwestii kwalifikacji transformatorów umieszczonych w kontenerze. Poniżej przedstawiamy różne podejścia, przykładowo:
- Zakwalifikowania jako urządzenie techniczne, które podlega opodatkowaniu jako budowla jedynie w zakresie jego części budowlanych;
- Zakwalifikowanie jako element sieci elektroenergetycznej, który podlega opodatkowaniu od wartości początkowej całej sieci (w tym transformatora) a w przypadku braku określenia takiej wartości od wartości rynkowej;
- Zakwalifikowanie jako urządzenie budowlane, które jest zaliczane do kategorii budowli i podlega opodatkowaniu od wartości początkowej obiektu (lub rynkowej).
Powyższe wnioski znajdują odzwierciedlenie w następujących orzeczeniach sądów administracyjnych:
Transformator jako element sieci elektroenergetycznej:
- „Opodatkowaniu podlegają nie same transformatory, ale sieć elektroenergetyczna, jako całość, w skład której te transformatory wchodzą.” (Wyrok WSA w Łodzi z 6 lutego 2013 r., I SA/Łd 1579/12).
„W konsekwencji należy zgodzić się z poglądem, że kontenerowa stacja transformatorowa powiązana z istniejącą siecią elektroenergetyczną oraz nowymi liniami kablowymi służącymi do przyłączenia nowych odbiorców energii elektrycznej musi być uznana za element linii elektroenergetycznej, która zgodnie z art. 3 pkt 3a u.p.b. jest obiektem liniowym, który z kolei zgodnie z art. 3 pkt 3 u.p.b. stanowi element budowli, a nie samodzielny budynek. Można w tej sytuacji przyjąć, że kontenerowa stacja transformatorowa jest urządzeniem budowlanym związanym z linią elektroenergetyczną jako obiektem liniowym (budowlą) i zapewniającym możliwość użytkowania tego obiektu, zgodnie z jego przeznaczeniem (art. 3 pkt 9 u.p.b.).” (Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 5 marca 2019 r.,II SA/Rz 55/19).
„Bezsporne jest to, że opodatkowaniu podlegają linie elektroenergetyczne, ale na podstawie art. 3 pkt 3a u.p.b., który definiuje zakres obiektu liniowego. Jednak w stanie prawnym obowiązującym po 28 czerwca 2015 r. sądy nie podzielają stanowiska organów podatkowych, które przyjmują, że rozmaite urządzenia takie jak m.in.: rozdzielnia wnętrzowa, automatyka, sterownia, aparatura wysokiego napięcia, transformator itp. stanowią urządzenia budowlane w rozumieniu art. 3 pkt 9 p.b. i art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., będące w związku techniczno-użytkowym i funkcjonalnym z siecią elektroenergetyczną stanowiącą budowlę w rozumieniu Prawa budowlanego. W związku z tym urządzenia te podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jako budowle.” (Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 8 stycznia 2025 r., I SA/Gd 793/24).
Transformator jako urządzenie budowlane:
„Podsumowując stwierdzić należy, że jeżeli dany obiekt budowlany spełnia wszystkie elementy definicji legalnej budynku, o których mowa w art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l., tzn. jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach, a nadto jego cechą wyróżniającą jest powierzchnia użytkowa (art. 4 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.), to nie jest możliwa jego rekwalifikacja na budowlę z uwagi na to, że w jego wnętrzu znajdują się urządzenia techniczne funkcjonalnie (gospodarczo) powiązane ze zlokalizowanymi poza tym obiektem innymi urządzeniami. Zwrócić natomiast należy uwagę, że w świetle regulacji art. 1a ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.o.l. w związku z art. 3 pkt 1, pkt 2, pkt 3 i 9 p.b. możliwa jest sytuacja zlokalizowania w budynku budowli, stanowiącej odrębny od budynku przedmiot opodatkowania (tzw. problem budowli w budynku). W takiej sytuacji nie ma podstaw do twierdzenia, że znajdujące się w obiektach kontenerowych np. stacje transformatorowe, stanowią instalacje budynku, o których mowa w art. 3 pkt 1 p.b. (Wyrok NSA z 6 grudnia 2022 r., III FSK 740/22).” (wyrok WSA w Poznaniu z 14 lutego 2023 r., I SA/Po 636/22).
Z uwagi na brak orzecznictwa na gruncie nowych przepisów o podatku od nieruchomości (PON) nie jesteśmy w stanie z pełnym przekonaniem przyjąć, że któraś z wyżej wskazanych opcji jest tą prawidłową w każdym przypadku, konieczne jest dokonanie indywidualnej oceny każdego przypadku oraz zbadanie podejścia właściwego organu podatkowego. Najprawdopodobniej za kilka lat doczekamy się rozstrzygnięć sądów administracyjnych na gruncie nowych regulacji, jednak do tego czasu pozostaje nam indywidualna analiza każdego transformatora oraz pełnionej przez niego funkcji w danej firmie.
Ponadto, chcemy zwrócić uwagę, że na stacje transformatorową składa się nie tylko transformator, ale często także obiekt kontenerowy trwale związany z gruntem. Zatem, powstaje również pytanie czy w deklaracji na podatek od nieruchomości transformator może zostać wykazany w jednej pozycji wraz z kontenerem trwale związanym z gruntem, w którym znajduje się jako „stacja transformatorowa”, czy też są to dwa odrębne obiekty, które powinny zostać wykazane w dwóch pozycjach załącznika do deklaracji na podatek od nieruchomości.
Jeśli mają Państwo wątpliwości dotyczące kwalifikacji obiektów na potrzeby złożenia deklaracji na podatek od nieruchomości służymy pomocą.
Aby być na bieżąco z istotnymi informacjami i praktycznymi wskazówkami, zapraszamy do zapisania się do naszego newslettera! 📩
utworzone przez Anna Sutkowska | lut 17, 2025 | artykuły, blog
W przedostatnim dniu stycznia NSA wydał wyrok, który ponownie zwrócił uwagę na kwestię uznania zespołu składników majątkowych za zorganizowaną część przedsiębiorstwa (ZCP). Temat ten budzi duże wątpliwości wśród podatników i organów podatkowych, zwłaszcza w kontekście przesłanek, jakie muszą zostać spełnione, aby można było mówić o ZCP. Czy kluczowe znaczenie ma wyodrębnienie organizacyjne i finansowe? A może niezbędne jest również przeniesienie pracowników? To pytania, na które odpowiedź próbują znaleźć sądy administracyjne.
Definicja przedsiębiorstwa i ZCP
Przepisy podatkowe określają przedsiębiorstwo jako zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych, który służy do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono nie tylko aktywa, ale również prawa wynikające z umów, dokumentację handlową czy tajemnice przedsiębiorstwa. Podobnie definiowana jest ZCP, przy czym, aby dany zespół składników został uznany za ZCP, musi być organizacyjnie i finansowo wyodrębniony oraz zdolny do samodzielnego realizowania zadań gospodarczych.
Jak wskazuje orzecznictwo katalog elementów, które składają się na pojęcie przedsiębiorstwa ma charakter otwarty. W związku z tym nie można uznać, że wszystkie elementy wymienione w art. 55¹ KC (do którego odwołuje się ustawa o CIT) muszą występować łącznie, aby dany zespół składników został uznany za przedsiębiorstwo.
Z kolei pojęcie ZCP na gruncie przepisów ustawy o CIT obejmuje organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań), przeznaczony do realizacji określonych zadań gospodarczych, który mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.
Czy ZCP musi obejmować pracowników?
Orzecznictwo sądów administracyjnych wskazuje, że kluczowym kryterium dla uznania zespołu składników za ZCP jest jego zdolność do samodzielnego prowadzenia działalności gospodarczej. Przeniesienie pracowników może, ale nie musi być konieczne – zależy to od charakteru działalności. Sądy podkreślają, że organy podatkowe nie powinny wymagać spełnienia wszystkich elementów z art. 55¹ KC, ale analizować funkcjonalność przenoszonych składników. W rzeczywistości bowiem art. 55¹ KC w ogóle nie wymienia pracowników jako składnika przedsiębiorstwa – przepis ten dotyczy aktywów, umów oraz praw, a nie stosunków zatrudnienia.
W związku z tym przejęcie pracowników nie jest warunkiem koniecznym do uznania transakcji za zbycie przedsiębiorstwa. Kluczowe znaczenie ma zachowanie zdolności organizacyjnej i funkcjonalnej przedsiębiorstwa, a nie posiadanie własnej kadry pracowniczej.
Wyrok NSA a dotychczasowe podejście sądów administracyjnych
Omawiany wyrok NSA, dotyczył oceny rozstrzygnięcia wydanego przez WSA w Lublinie (sygn. I SA/Lu 636/21), w którym rozstrzygano skargę na negatywną interpretację indywidualną w sprawie uznania, czy wniesiony aportem Zakład Zagospodarowania Odpadów Komunalnych stanowi przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część.
Organ podatkowy w wydanej interpretacji indywidualnej uznał, że przedmiot transakcji nie stanowi przedsiębiorstwa ani ZCP, lecz jedynie zbiór poszczególnych składników majątkowych. Zdaniem organu zabrakło m.in. przejęcia pracowników oraz pewnych elementów niematerialnych, takich jak koncesje czy tajemnica przedsiębiorstwa.
WSA uchylił tę interpretację, wskazując, że:
- Tożsame zdarzenie podatkowe było już analizowane przez organ w kontekście VAT, gdzie uznano, że mamy do czynienia ze zbyciem przedsiębiorstwa. Niezrozumiałe było zatem odmienne stanowisko w zakresie CIT.
- Przedmiot aportu spełniał kryteria przedsiębiorstwa, ponieważ stanowił kompletną jednostkę organizacyjną umożliwiającą prowadzenie działalności gospodarczej.
- Nie jest konieczne przeniesienie wszystkich elementów wymienionych w art. 55¹ KC, a kluczowe znaczenie ma zdolność do samodzielnego funkcjonowania.
Powyższe podejście jest zgodne z wiodącą linią orzeczniczą. Bowiem jak wskazano m.in. w wyroku NSA z 27 marca 2013 roku (sygn. II FSK 1896/11), dopuszczalne jest wyłączenie z transakcji zbycia przedsiębiorstwa pewnych elementów, także wymienionych wprost w definicji z KC, a mimo to czynność prawna może być uznana za mającą za przedmiot przedsiębiorstwo. Przyjmuje się, że zakres wyłączeń poszczególnych składników nie może jednak być na tyle szeroki, aby przekreślił istotę przedsiębiorstwa.
Wyrok NSA (II FSK 575/22) z 30 stycznia 2025 r. – potwierdzenie dotychczasowego stanowiska sądów administracyjnych
NSA, rozpatrując skargę kasacyjną, utrzymał w mocy wyrok WSA, wskazując w ustnym uzasadnieniu, że definicja przedsiębiorstwa z KC zawiera przykładowe wyliczenie elementów składających się na przedsiębiorstwo. Sąd podkreślił, że regulacja nie zawiera zamkniętego katalogu elementów, które muszą wchodzić w skład przedsiębiorstwa, zatem nie zawsze musi zostać przeniesiony również zakład pracy, żeby móc uznać, że doszło do przeniesienia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części.
Na ten moment nie zostało opublikowane pisemne uzasadnienie wyroku, a nasze wnioski opieramy wyłącznie na uzasadnieniu ustnym i doniesieniach prasowych. Podtrzymanie podejścia WSA, może jednak dać podatnikom większą pewność w zakresie interpretacji prawa w szczególności w odniesieniu transakcji, przy których kluczowe dla skutków podatkowych (np. zwolnienia z podatku dochodowego) jest zakwalifikowanie składników majątku jako ZCP.
